Van kind af aan heb ik me onbewust steeds aangepast aan mijn omgeving. Ik had vaak het gevoel dat ik er niet bij hoorde en wilde de goedkeuring van de mensen om me heen. Uit angst ging ik over mijn grenzen heen en liet anderen ook over mijn grenzen heen gaan. Ik was gefocust op de ander en vergat daarbij mezelf. Ik dacht dat ik goed bezig was door hard te werken en veel te doen. Ik dacht er niet aan dat het ook eens teveel voor me zou kunnen zijn. Ik gaf niet toe aan mijn gevoelens en behoeften, waardoor ik onbewust toestond dat zich steeds een nieuw laagje om mijn hart vormde en dit zich langzaam ging sluiten. En hoe meer pijn het deed, hoe harder ik ging werken…Ik weet als geen ander wat stress met je doet, de invloed die het heeft op je gemoedsrust, je hormonen en je gezondheid.

Pas toen mijn lichaam de ziekte van Hashimoto inzette om mij te waarschuwen, besefte ik wat er werkelijk aan de hand was. Ik werd mij ervan bewust dat ik zoveel van mijn energie weggaf dat er voor mijzelf te weinig overbleef. Ik was uitgeput en totaal niet meer in verbinding met mijzelf. Dit was mijn wake up call. Ik moest dingen veranderen, maar wat? En hoe? Hier is mijn innerlijke zoektocht begonnen.